სახლებში გამომწყვდეული ბავშვების დასაქმება მონობის ფორმაა

CN და V. v. France 2012 წლის 11 ოქტომბრის საქმე ეხება ორ დას ბურუნდიდან, რომლებიც ჩავიდნენ საფრანგეთში 1995 წელს და მინდობილნი იყვნენ მათი უახლოესი ოჯახის წევრს, რადგან ისინი არასრულწლოვანნი იყვნენ მოვლენების დროს. ჩამოსვლისთანავე მათმა მასპინძელმა ოჯახმა ისინი სახლის სარდაფში დააბინავა და აიძულა ყველა საყოფაცხოვრებო და საყოფაცხოვრებო საქმის კეთება და მათ მიმართ უპატივცემულოდ მოქცეულიყვნენ. გაფრთხილებულმა, სოციალურმა სამსახურებმა ჩაატარეს გამოძიება მათ საქმეზე და წყვილს, რომელმაც ისინი მონებად აქცია, 2007 წელს ნანტის სისხლის სამართლის სასამართლომ მიუსაჯა. თუმცა, ვერსალის სააპელაციო სასამართლომ ქმარი გაამართლა და ცოლს სისხლისსამართლებრივი ჯარიმა 1500 ევროს ოდენობით და სიმბოლური 1 ევროს გადახდა მიუსაჯა დაზარალებულებს ზიანის ანაზღაურების სახით და მორალური ზიანის ანაზღაურების პროცენტის სახით. მოსარჩელეების საკასაციო საჩივარი არ დაკმაყოფილდა და ევროსასამართლოს აკავებს. უპირველეს ყოვლისა, იგი აღნიშნავს, რომ არსებითად პირველი განმცხადებელი, რომელსაც არ ჰქონდა სკოლა, იძულებული იყო დაუღალავად ემუშავა და შეასრულა ყველანაირი საოჯახო საქმე ; მეორე განათლებული დას მხოლოდ ხანდახან ეხმარებოდა. ამდენად, უნდა აღინიშნოს, რომ მხოლოდ პირველ განმცხადებელს შეუძლია ჩივილი კონვენციის მე-4 მუხლის შესაბამისად. სასამართლო შენიშნავს, რომ "_CC781905-5CDE-3194-BB3B-13BAD5CF58D_SERVITITY წარმოადგენს იძულებითი ან სავალდებულო შრომის სპეციალურ კვალიფიკაციას ან, სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, იძულებითი ან სავალდებულო შრომით" _CC781905-5CDE-3194-BB3B-116BAD5 136bad5cf58d_”. ამ შემთხვევაში, ფუნდამენტური ელემენტი, რომელიც განასხვავებს სერვიტუტს იძულებითი ან სავალდებულო შრომისგან, კონვენციის მე-4 მუხლის მნიშვნელობით, არის მსხვერპლის განცდა, რომ მათი მდგომარეობა უცვლელია და რომ სიტუაცია არ შეიცვლება. ამასთან დაკავშირებით, საკმარისია, რომ ეს გრძნობა ეფუძნებოდეს ობიექტურ ელემენტებს, რომლებიც აღძრულნი ან შენარჩუნებულნი არიან ქმედებების ჩამდენი პირების მიერ  “. შესაბამისად, იმის გათვალისწინებით, რომ პირველ განმცხადებელს სჯეროდა, რომ იგი დამოკიდებული იყო მის მასპინძელ ოჯახზე და ეშინოდა, რომ დაბრუნებულიყვნენ თავის ქვეყანაში, თუ არ დაემორჩილებოდა მათ, უნდა დავასკვნათ, რომ იგი მსახურობდა. თავის მხრივ, მოპასუხე სახელმწიფოს ჰქონდა, ერთი მხრივ, პოზიტიური ვალდებულება, გამოიძიოს ფაქტები ეფექტურად და, მეორე მხრივ, დაესაჯა ამ ქმედებებზე პასუხისმგებელი პირები. ამრიგად, ადგილი ჰქონდა კონვენციის მე-4 მუხლის დარღვევას.

CN v Rauyame-Uni 2013 წლის 13 ოქტომბრის საქმე წამოიყვანა უგანდელმა ქალმა, რომელიც 2002 წელს გაერთიანებულ სამეფოში ჩავიდა თავისი ბიძაშვილის დახმარებით, რომელმაც მას ყალბი დოკუმენტები მიაწოდა. მან სამსახური იპოვა წყვილთან, რომლებიც აიძულებდნენ მას დღედაღამ ემუშავა და ხელფასი გადაუხადეს შუამავალს, რომელმაც ეს სამუშაო იპოვა მისთვის, რომელიც პროცენტს უხდიდა. მან პოლიციაში შეიტანა საჩივარი მონობისა და იძულებითი შრომის გამო, მაგრამ საქმე შეწყდა. მისი ყველა საჩივარი ეროვნულ დონეზე წარუმატებელი აღმოჩნდა, მომჩივანმა მიმართა ევროპულ სასამართლოს კონვენციის მე-4 მუხლის გამოყენებით. სასამართლო ადგენს, რომ ბრიტანეთის კანონი, რომელიც იმ დროს მოქმედებდა, არ აძლევდა უფლებას მონობის ან მონობის პირდაპირ დასჯას, არამედ დაკავშირებული სისხლის სამართლის დანაშაულებებთან. შესაბამისად, კანონის არარსებობის პირობებში, რომელიც ყმობასა და მონობას სისხლის სამართლის დანაშაულად აქცევს, განმცხადებლის ბრალდებებს მნიშვნელობა არ მიენიჭა. შესაბამისად, ადგილი ჰქონდა მე-4 მუხლის დარღვევას.